Fatemur, in mundo polarizato et cynico vivimus, qui multos homines meliora desiderare relinquit. Sensum inquietudinis molestum ferunt, cum incertitudine de eo quid "aliquid melius" simile sit.
Bob Rosen, psychologus praemiis ornatus et auctor librorum venditissimorum, simplicem ad libertatem mentis aditum offert. Hoc in novo libro suo explicat. SEPARA: Sarcinas tuas relinque ut vitam pleniorem vivas..
Rosen dicit homines meliores sui versiones fieri posse si limitationes dimittant quae eos fortasse impediant—limitationes ad praeteritum, futurum, imperium, perfectionem, successum, voluptatem, et alia quae innocua videntur donec eorum affectus omnia consumens fiat.
Quomodo igitur quis scit quando adhaesio in aliquid negativum versa est? Haec quaestio magni momenti est in contextu progressionis sui.
"Nexus sani cum amicis et familia securitatem et confirmationem praebent, dum necessitudines insalubres instar impedimenti mentis funguntur, nos in modis dysfunctionibus haerentes," Rosen dicit. "Naturale est de praeteritis et futuris cogitare, sed difficultates oriuntur cum in memorias negativas aut curas nimias intenti sumus."
Proxima igitur quaestio naturalis est, quomodo restrictiones quas Rosen enumerat voluntatem — et facultatem — hominum positive respondendi mutationi organizationali afficiunt? Haec quaestio gravissima est ducibus negotiorum.
"Rectores generales sui conscii nexum inter incrementum personale et mutationem organizationalem intellegunt," inquit. "Optimi duces efficaciter strategiam humanam dirigunt, alii autem metu, difficultatibus imperii, et insalubribus limitibus exitus deflectuntur. Per transitiones, duces spem et claritatem fovere debent potius quam sinant ut onus affectuum animum, creativitatem, et actionem subruat. Per mutationem, vis homines de futuro laetos et spe plenos sentire, et de officiis suis ad rem promovendam perspicuos esse."
Rosen dicit si homines nimium onus ferunt, se non posse perficere et ad suum potentiale pervenire. Hoc directe efficacitatem operariorum afficit.
Quid duces facere possunt ut suis operariis adiuvent mutationes feliciter tolerare, cum tam adhaereant stabilitati et statu quo?
"Ambiguitas est realitas, attamen quidam duces illusionem stabilitatis haerent," Rosen dicit. "Adhaesio eorum ad securitatem, experientias praeteritas, aut diffidentiam progressum impedit. Quamquam homines stabilitatem praeferunt, mutatio constans est—omnis spiritus mundum nostrum mutat. Discrimen docere debemus ut incertitudinem et vulnerabilitatem amplectamur, quae vias ad innovationem aperiunt. Cerebra nostra naturaliter ad minas accommodantur et perpetuo discunt, sed adhaesio nos in timore clausos tenet. Dimittere est processus sanus qui nos permittit progredi."
Quae sunt signa indicandi aliquem ex loco adhaesionis potius quam ambitionis operari?
"Affectiones nostrae indicant utrum ex positione nexuum negativorum an aspirationis positivae operemur," Rosen dicit. Dolor, timor, et ira saepe ad limitationes indicant quae novam doctrinam requirunt — sicut perfectionismum, qui progressum inter mutationem impedit. Contra, affectus positius ut spes, gaudium, et gratia adaptationem faciliorem reddunt, valetudinem augent, et meliorem decisionem promovent. Cum duces has affectiones positivas incorporant, audaciam et dedicationem incitant.
Quomodo duces adiuvare possunt ad culturam organizationalem creandam et conservandam ubi homines proactive limitationes suas insalubres ambitionibus liberantibus substituunt?
Rosen dicit societates florere non posse cum duces limites insalubres habeant. "His impedimentis remotis, magnam efficaciam promovetur. Modi destructivi cum aspirationibus positivis substituantur: a stabilitate secedantur ad amplectendam firmitatem; a praeteritis querelis ad veniam; a potestate ad amplectendam vulnerabilitatem; a perfectionismo ad excellentiam assequendam; ab inopia ad abundantiam; et ab amore sui ad necessitudines generosas."
Arcanum ad limitationes nostras dimittendas, Rosen dicit, est eas ambitionibus maioribus substituere.
Hoc explicat fabula a Briano Cornell, praeside et CEO societatis Target, communicata.
“Duces maturi intellegunt se perfectos esse non posse,” dixit Cornell. “Vituperatus sum quod initio cursus mei perfectus esse volui. Volebam mihi curare ut omnino perficerem. Olim, prior meus dominus me ad sedem collocavit et dixit, ‘Brian, egregie agis, ethicam laboris mirabilem habes, et semper ordinatus es. Omnia perfecta sunt, et omne verbum consideratum est. Sed multum temporis in te ipso existente, in genuino, et in amico manendo impendere debes.’”
Rosen dicit Cornell hanc lectionem quotidie uti dum Target per procellas hodierni mundi negotiorum turbulenti ducit.
Quibus exercitiis practicis homines iter separationis suae incipiendum uti possunt?
Rosen suggerit iter separationis quattuor gradibus incipere:
- Conscientiam excole per coniunctionem cum cogitationibus et affectibus interioribus per meditationem.
- Affectui tuo obviam veni – timores et condiciones quae eum excitant identifica, deinde dimitte.
- Ambitionem tuam visualiza – statum optatum sine finibus.
- Age cum moribus et opinionibus experimentalibus ut fabulam tuam rescribas.
Cum aliquis consulto se abstrahit, quae sunt quaedam signa progressionis?
"Magis gaudium in vita tua senties," inquit Rosen. "Minus curae et anxietatis maiorem tranquillitatem animi afferet. Liberius te senties, tibi permittens ut fias persona quam semper esse voluisti. Minus praeteritis haeresis, futuro commodius, et discernere poteris quid possis et non possis. Excellentiam consequeris sine perfectione vinculis. Te ipsum accipies, facultatem habebis ut commode te sentias incommode dum discis, et gratiam habebis. Propterea, melius perficies."
Quibus modis seiunctio a non-participatione vel indifferentia differt?
Rosen dicit separationem non significare dissociationem. Est libertas persequendi ea quae vere valent: salutem, necessitudines, communitatem, democratiam, et ambitum.
"Mundus noster anxius et polarisatus (cum plus quam quadraginta milionibus casuum anxietatis in Civitatibus Foederatis Americae diagnosticatorum) multos homines defessos et meliora desiderantes relinquit," inquit. "Dimidia pars patriae se derelictam sentit, duce neglecto. Tempus est desinere nos impedimento esse successui nostro, metus et limitationes nostras affrontare, et vitam pleniorem et prosperiorem vivere. Nostra est electio."
