Cur mutatio tam difficilis videatur—et quid duces aliter agant.

Quod didici de mutandis ductibus ab equis in altera parte viae ductis

Paucis abhinc mensibus, ego et uxor mea currum conduximus dum in regione ubi homines a sinistra viae vehuntur, feriamur. Sciebam aliquantum adsuetudini opus esse. Sed quod non expectavi erat quam ferociter memoria mea muscularis ei resisteret.

Quotiescumque signum conversionis dare vellem, abstersoria vitri accendebam. In compitis, cerebrum meum mihi dicebat ut ad sinistram-dextram-sinistram spectarem – sed illa series omnino falsa erat. Quamquam optimis intentionibus et plena intentione meis adhaerebam, in veteres consuetudines iterum atque iterum recidi. Etiam post quattuor dies, adhuc vitrum anteriorem tergebam loco directionis significandi.

Frustrans erat – sed etiam illuminans.

Ut instructor exsecutivus, eandem dynamicam in ductu occurrere animadverti. Supponimus satis esse scire quid faciendum sit ad id faciendum incipiendum. Sed mutatio eo modo non procedit. Intellectus recti motus a recto motu capiendo separantur re multo potentiore quam scientia: consuetudine.

Laqueus Consuetudinis Qui Duces Egregios Impedit

Una ex communissimis consuetudinibus quas in ducibus emergentibus video est credere se omnes responsa habere debere. Multis, haec consuetudo bene profuit – praesertim in initio curriculi sui. Esse "personam sapientissimam in conclavi" potest fiduciam augere, laudem adipisci, et eventus impellere.

Sed eadem haec consuetudo eis onus fit cum latiora munera ductoria suscipiunt. Loco invitandi ideas, eas repudiant. Loco cooperationis fovendae, dominantur. Saepe ne animadvertunt quidem se id facere – quia consuetudo automatice currit.

Hic verum opus incipit.

Conscientia est primus gradus. Sed non satis est

In exercitatione mea, clientes doceo ut musculum evolvant quem plerique numquam antea exercuerunt: sui ipsius observationem. Definio id ut sui imperium modo antiquo – in tempore reali. Discrimen est inter scire te alios interrumpere et, in media sententia, intellegere te iterum id facere.

Satis conscientia, aliam responsionem eligere potes. Et cum hanc electionem iterum atque iterum facis, responsa tua ducendi reformare incipis.

Simple sonat. Sed non est.

Plerique duces hanc notionem cito intellegunt. Annuunt cum id explico. Etiam mihi id citant. Sed pauci parati sunt id constanter exercere — saltem initio. Cur? Quia habitus quos mutare conantur iidem sunt qui eos prosperos fecerunt. Difficile est a praecepto quod prodest discedere.

Mutationem sicut peritus exerce

Ad hanc transformationem sustinendam, clientes meos exercitium sui ipsius monitorii hebdomadalem doceo. Actionem quendam ad observandum eligimus — exempli gratia, interrumpere aut festinare ad solutiones inveniendas — et illi momenta per hebdomadam cum illa actio occurrit notant. Deinde rem aestimamus. Quid hoc excitavit? Quae aliae optiones praesto sunt? Quid aliter facient tempore proximo?

Quidam huic exercitio resistunt. Occupati sunt. Iam "intelligunt." or "Iam intellegunt." In mentibus suis facient id.

Sed ii qui hanc consuetudinem amplectuntur — qui vere ei se adscribunt — transformationem radicalem vident. Incipiunt se nova claritate videre. Desinunt ad vetera responsa confugere. Quod ego "amplitudinem" appello, adipiscuntur – facultatem flexibilitatis, adaptationis, et intentione potius quam impetu ducendi.

Breviter, incipiunt videri et sonare sicut duces callidi quos fieri aspirant.

Quid magnos duces distinguit?

Duces Qui supra agmen assurgunt non solum sciunt quomodo aliter ducere, sed revera id exercent. Haec praxis omnia mutat:

Pausant antequam respondeant.
Curiosi manent potius quam iusti dicere desiderant.
Meliores quaestiones rogant.
Actiones suas cum valoribus suis, non solum cum instinctu, congruunt.
Intellegunt ductionem non semper de habenda responsione versari, sed de creando spatio ut meliora responsa emergant.

Hae non sunt qualitates quibus nascitur. Sunt mores quos exerces. Iterum atque iterum.

Ergo si ad gradum proximum perveniendum propositum habes — non solum titulo officii sed etiam effectu — te ipsum interroga:

Quae consuetudo tibi iam non prodest? Quam novam responsionem tibi exercere debes donec fiat in natura sua?

Mutatio non est statim. Sed omnino fieri potest – cum conscientia, repetitione, et voluntate crescendi ultra consuetudines quae te huc adduxerunt.

Et sane, tandem, desines tergicula vitri tui accendendi quotiescumque signum directionis dare voles.